Lute­ra­nie to szczę­śli­wi ludzie, któ­rzy nale­żą do Kościo­ła Ewan­ge­lii i Łaski Chry­stu­so­wej. Ludzie, któ­rzy wie­rzą, że zosta­li odku­pie­ni bez­cen­ną krwią Chry­stu­sa i wie­dzą, że choć­by świat pełen był dia­błów, to Kró­le­stwo i tak pozo­sta­nie ich, bo są obję­ci obiet­ni­cą Zba­wi­cie­la.

To wszyst­ko pozwa­la im być rado­sny­mi, wol­ny­mi i peł­ny­mi nadziei. Wol­ny­mi od kom­plek­sów i stra­chu przed świa­tem. Wręcz prze­ciw­nie, chcą świat pozna­wać, zro­zu­mieć i w świe­cie żyć. Z Boże­go roz­ka­zu czy­nią sobie zie­mię pod­da­ną i bio­rą za nią odpo­wie­dzial­ność, bo odpo­wie­dzial­ność to to, co naj­bliż­sze lute­rań­skie­mu ser­cu. Oczy­wi­ście poza wol­no­ścią i Ewan­ge­lią.