Wie­rzy­my w Boga w Trój­cy Świę­tej jedy­ne­go – Ojca, Syna i Ducha Świę­te­go. Naszą wia­rę wyzna­je­my sło­wa­mi Apo­stol­skie­go i Nicej­sko-Kon­stan­ty­no­po­li­tań­skie­go Wyzna­nia Wia­ry.
Wie­rzy­my, że Sło­wo Boże zapi­sa­ne w Piśmie Świę­tym Sta­re­go i Nowe­go Testa­men­tu jest praw­dą dla nasze­go życia. Nauka Kościo­ła zosta­ła zawar­ta w Księ­gach Wyzna­nio­wych (Sym­bo­licz­nych), któ­re dla ewangelików–luteran, są wier­nym wykła­dem Pisma Świę­te­go, jedy­ne­go źró­dła wia­ry i nauki chrze­ści­jań­skiej w duchu lute­rań­skim.
Za nor­mę nasze­go życia uwa­ża­my przy­ka­za­nia zapi­sa­ne w Deka­lo­gu oraz naucza­nie moral­ne Jezu­sa Chry­stu­sa. Kościół nasz nie posia­da dok­try­ny moral­nej (spo­łecz­nej nauki Kościo­ła), lecz upra­wia reflek­sje etycz­ną, któ­ra ma pomóc wier­nym w reali­za­cji przy­ka­za­nia miło­ści bliź­nie­go w codzien­nym życiu.

Czte­ry pryn­cy­pia lute­ra­ni­zmu to: sola scrip­tu­ra (jedy­nie Pismo Świę­te), solus Chri­stus (jedy­nie Chry­stus), sola gra­tia (jedy­nie łaska), sola fide (jedy­nie wia­ra).
Naszym dniem świę­tym jest nie­dzie­la. W tym dniu spo­ty­ka­my się w kościo­łach na nabo­żeń­stwach.
W Koście­le ewan­ge­lic­kim są dwa sakra­men­ty: chrzest (nie­mow­ląt) oraz komu­nia świę­ta (sakra­ment ołta­rza, eucha­ry­stia). Mło­dzież przy­stę­pu­je do komu­nii po raz pierw­szy w wie­ku 15 lat – w dniu kon­fir­ma­cji (potwier­dze­nia chrztu świę­te­go i ślu­bo­wa­nia wier­no­ści Bogu).

W Koście­le ewan­ge­lic­kim prak­ty­ku­je się powszech­ną spo­wiedź wszyst­kich wier­nych, oso­bi­stą spo­wiedź – roz­mo­wę z księ­dzem dla tych, któ­rzy pra­gną szcze­gól­nej pocie­chy oraz codzien­ne wyzna­wa­nie swo­ich grze­chów w modli­twie przed Bogiem.
Wie­rzy­my, że wie­rzą­cy zosta­je zba­wio­ny jedy­nie z łaski Bożej, nie­za­leż­nie od uczyn­ków. Zba­wie­nia nie moż­na zyskać przez zasłu­gi. Bożą łaskę moż­na przy­jąć jedy­nie wia­rą , któ­ra jest zupeł­nym zaufa­niem Bogu. Dobre uczyn­ki nie są zasłu­ga­mi, lecz owo­ca­mi żywej wia­ry. Chrze­ści­ja­nin czy­ni dobrze nie po to, aby być zba­wio­nym, ale dla­te­go, że jest zba­wio­ny.
Obcho­dzi­my Świę­ta Boże­go Naro­dze­nia i Zmar­twych­wsta­nia Pań­skie­go. Naszym naj­więk­szym świę­tem jest Wiel­ki Pią­tek, pamiąt­ka dnia, w któ­rym Jezus Chry­stus zba­wił czło­wie­ka przez swo­ją śmierć na krzy­żu.

Nie prak­ty­ku­je­my kul­tu świę­tych, obra­zów i reli­kwii. Nie uzna­je­my odpu­stów i czyść­ca.
W naszym Koście­le nie ma sakra­men­tal­ne­go podzia­łu na ducho­wień­stwo i świec­kich. Księ­ża są słu­ga­mi Sło­wa Boże­go, zwia­stu­ją to Sło­wo w kaza­niu, udzie­la­ją sakra­men­tów, pro­wa­dzą pra­cę kate­che­tycz­ną i dusz­pa­ster­ską. Para­fia jest zarzą­dza­na wspól­nie przez radę para­fial­ną oraz pro­bosz­cza, któ­ry jest demo­kra­tycz­nie wybie­ra­ny przez para­fian spo­śród ordy­no­wa­nych duchow­nych.
Opo­wia­da­my się za roz­dzia­łem Kościo­ła i pań­stwa. Uwa­ża­my jed­nak, że wła­dzy pań­stwo­wej nale­ży się sza­cu­nek i nale­ży z nią współ­pra­co­wać dla wspól­ne­go dobra.
Naj­wyż­szą wła­dzą usta­wo­daw­czą Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skie­go w RP jest Synod Kościo­ła, wybie­ra­ny w spo­sób demo­kra­tycz­ny z gro­na wszyst­kich duchow­nych oraz świec­kich człon­ków para­fii. Synod wybie­ra bisku­pa Kościo­ła, któ­ry jest duchow­nym zwierzch­ni­kiem Kościo­ła.